به گزارش ویکی‌کلین به نقل از ایسنا، سندرم عدم تعهد شناختی (cognitive disengagement syndrome) اولین بار توسط روانشناسان در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ توصیف شد، زمانی که آنها متوجه شدند برخی از افراد این ویژگی ها را پایدارتر از دیگران نشان می دهند.

تمایز در اثر نهفته است. برای افراد مبتلا به CDS، رفتار آنها به طور قابل توجهی با زندگی روزمره، عملکرد تحصیلی و تعاملات اجتماعی‌شان تداخل دارد.

هرچند همه ما گهگاه رویاپردازی می کنیم اما افرادی که CDS دارند به سختی می توانند برای مدت طولانی روی کارها متمرکز بمانند. این فقط مربوط به بی توجهی یا تنبلی نیست، CDS یک الگوی پایدار است که می تواند توانایی فرد برای موفقیت در زمینه های مختلف زندگی را مختل کند.

بر خلاف اختلال «بیش فعالی و نقص توجه» (ADHD) که شامل بیش فعالی و تکانشگری است، CDS با «سرعت شناختی کند» مشخص می شود.

هرچند این بیماری به عنوان یک «اختلال توجه» متمایز در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، طبقه بندی استاندارد اختلالات روانی که توسط متخصصان در ایالات متحده استفاده می شود، شناسایی نشده است با این حال تحقیقات رو به رشد نشان می‌دهد که باید به آن توجه بیشتری شود و باید جدا از ADHD به آن نگاه کرد.

یک راه برای بررسی این دو این است که اگر فردی ADHD داشته باشد، می تواند روی چیزی تمرکز کند اما احتمالاً حواسش پرت می شود و تمرکز خود را به چیز دیگری تغییر می دهد اما اگر فردی CDS داشته باشد در همان وهله اول قادر به تمرکز نیست.

چگونه CDS را شناسایی کنیم؟

تشخیص مشکل است زیرا هیچ معیار رسمی وجود ندارد. با این حال برخی از روانشناسان از ترکیبی از پرسشنامه ها و مشاهدات رفتاری برای ارزیابی علائمی مانند خیال پردازی مکرر، مه آلود شدن ذهن و سرعت پردازش آهسته استفاده می کنند.

والدین و معلمان اغلب این رفتار را در کودکانی گزارش می کنند که به نظر می رسد پاسخ دادن به سوالات و تکمیل وظایف برای آن‌ها بیشتر طول می کشد.

سرعت پردازش آهسته به این معنی است که افراد برای دریافت اطلاعات، درک آن و پاسخ به آنها زمان بیشتری نیاز دارند. به عنوان مثال، در مدرسه، دانش آموزی با سرعت پردازش پایین ممکن است برای پاسخ دادن به یک سوال یا تکمیل یک تکلیف بیشتر زمان بخواهد زیرا آنها به زمان بیشتری برای درک مطالب و فکر کردن در مورد پاسخ خود نیاز دارند.